Sur ma route!

Daar gaan we weer; nieuwe avonturen zorgen voor nieuwe verhalen en nieuwe herinneringen. Om deze ooit nog eens terug te kunnen lezen onder het genot van een warme kop thee met chocola ga ik weer bloggen. Dit is mijn nieuwe website, voor iedereen die het leuk vindt om mijn verhalen mee te lezen.

Na weer een jaar werken op kantoor in Nederland ben ik er toch vrij snel achter gekomen dat ik daar toch niet echt gelukkig van word . Ik heb avontuur nodig, nieuwe prikkels, nieuwe omgevingen om te ontdekken en nieuwe dingen om te leren. Ik ontmoet graag nieuwe en allerlei soorten mensen en ik wil graag veel meer buiten zijn en meer actief zijn.

Tijd om weer op pad te gaan dus: sur-ma-route!

Eerst ga ik nu een seizoen werken op een camping in de Loire, in Frankrijk. Als receptioniste. Met op zak; een talencursus Frans die ik afgelopen winter heb gevolgd, en een fijn sollicitatiegesprek met de Franse directrice van de camping op de vakantiebeurs in Nederland. In deze periode wil ik graag Frans leren spreken, wat me ook weer gaat helpen bij mijn volgende plannen, aangezien talenkennis in het toerisme natuurlijk een pré is.

Aangekomen op de camping 1,5e week geleden, krijg ik meteen mijn eigen houten chaletje aangewezen waar ik mijn spullen uit pak, en is er die middag al een meeting pour 'faire connaisance' met iedereen. Nu ik hier iets langer ben, kijk ik al met een lach terug op deze meeting waarbij ik nog niet een derde verstond van wat de eigenaar Béatrice te vertellen had, en waarbij ik me erg nieuw voelde en dacht dat iedereen hier al langer werkte en Frans is.Inmiddels merk ik dat mijn Frans met sprongen vooruit gaat en weet ik dat er meer mensen zijn die hun eerste seizoen op camping les Domaine les Bois du Bardelet werken. Ze spreken wel allemaal Frans, maar gelukkig spreekt mijn collega Lucita op de receptie ook Nederlands doordat ze 6 jaar in Den Bosch woonde. We spreken onderling Frans, maar het is toch wel heel erg fijn als ik iets echt niet snap , dat ze me het nog eens in het Nederlands kan toelichten.

Iedereen woont buiten de camping, gewoon in de buurt (dacht ik), behalve de 3 mensen die de horeca runnen en een van de techniciens blijkt later. Wanneer ik op de tweede avond maar richting de bar op de camping liep voor een praatje werd ik uitgenodigd om bij hen te komen zitten ("nous sommes la même boutique"). Zo leerde ik o.a. Stéphane kennen, waarmee ik die week ook een keer het dichtstbijzijnde dorp Gien ben gaan verkennen. Gezellig en ook nog eens goed voor mijn Frans.

De camping heeft hele ruime staanplaatsen, is erg groen, je hoort continu vogels om je heen en het heeft twee mooie meren en een flink aantal chalets en stacaravans, van super de luxe tot ‘zigeunerwagen’ . Er wordt nog hard gewerkt om de laatste dingen gereed te maken.

Op dit moment werk ik maar rond de 35 uur, dus genoeg tijd om de omgeving te verkennen. Langs de Loire is een fietsroute ontwikkeld en ik heb op een vrije dag van Gien naar Briare gefietst. Supergoed aangegeven, door het echte Franse platteland, soms langs de Loire. Mijn eerste croque monsieur is een feit, op het mooie plein van Briare, maar deze is lang niet zo lekker als een gewone tosti kom ik achter. Ik koop dan liever gewoon wat lekkers bij de boulangerie om op te eten op een bankje.
De terugweg, ten noorden van de Loire, duurt langer dan verwacht en zonder Google maps was ik niet thuis gekomen. I love google maps.
Zoals we in Nederland in elk dorp een kerkstraat, molenstraat, dorpsplein kennen, fiets je hier door de rue d'iglise, rue de moulin, place de .... etc. En aangezien je hier nogal wat kleine dorpen tegen komt op een fietstocht, passeer je hier elk half uur weer dezelfde straatnamen, met altijd in het centrum een pittoreske kerk.

Het lijkt alsof de tijd hier heeft stilgestaan, met de oude, karakteristieke boerderijen die veelal gewoon openstaan met al de spullen te bekijken vanaf de weg, (bang voor diefstal zijn ze hier op het platteland niet). Rondom de camping, en ook tijdens de fietstochten passeer ik vele landweggetjes met her en der een boerderij maar bijna geen mens te bekennen op straat. Waar is iedereen? Vlakbij de camping is een geitenboerderij waarbij de geiten los over de boerderij en de weg lopen en verschrikt weg sprinten als je langs komt gefietst. Dit in tegenstelling tot de vele honden, die juist naar je toe komen gestormd vanaf een boerderij of huis als je langs komt gefietst. Ik heb al vele schietgebedjes gedaan dat er alsjeblieft geen gat in het hekwerk zit. Deze honden geven me wel de extra motivatie om er een tandje bij te geven als ik tegen de heuvel omhoog fiets. Ik overweeg echt iets aan te schaffen om de honden van me af te kunnen houden, mocht er toch een keer een hond echt te dicht bij komen. Wat goede versnellingen zijn hier echt geen luxe en ik ben dan ook heel blij dat ik mijn sportieve fietsje heb meegenomen.

Op mijn werk is het nog wat rommelig en een strak inwerkschema ontbreekt. Het reserveringssysteem is nieuw voor me, de camping is nieuw, werken aan een receptiebalie is nieuw, en het lastigste op het werk is de nieuwe taal. Simpel werk kan al moeilijk zijn als je de taal niet goed spreekt. Leg maar eens uit aan een Franse gast hoe de luxe jacuzzi werkt, hoe het allemaal werkt op de camping, hoe ze de borg moeten voldoen , of überhaupt een gast inchecken en vertellen over de voor jou nog onbekende omgeving...
Als ik ongeduldig ben omdat het niet gaat zoals ik wil spreek ik mezelf gauw toe dat het tijd nodig heeft en het normaal is dat ik nog niet alles weet binnen een week. Dat verwachten ze gelukkig ook niet van me.
Ik schrijf de hele dag door zinnen op die ik mijn collega’s hoor zeggen en in mijn chaletje zoek ik daarna alle onbekende woorden op in mijn woordenboek en zo leer ik elke dag bij. Ondertussen start ik met de simpelere klusjes en begeleid ik de mensen met de fiets naar hun accommodatie. Ik doe in mijn beste Frans het praatje en probeer ik zo nu en dan zelf iemand in te checken in het systeem.

Ik word gewaarschuwd dat zigeuners niet welkom zijn. Deze mensen proberen stiekem binnen te komen, achter een andere auto aan door de slagboom, maar worden vriendelijk verzocht de camping te verlaten. Campings onderling waarschuwen elkaar over mensen, zodat ze op de zwarte lijst komen. Aangezien er de komende weken een festival voor hen plaats vindt in de buurt, moeten we echt goed opletten of we niet per ongeluk een zigeuner inchecken met een caravannetje. Maar ja, herken ze maar eens allemaal…opletten dus.

Het is nog erg stil op de camping, dus ik ga graag de camping af om bijvoorbeeld een theetje pakken in de lokale tabakszaak waar oude Fransen hun koffie komen drinken en weer eens een kraslot open krassen. Hier heb ik gemerkt dat de ouderwetse hangtoilet nog gewoon bestaat…gelukkig heb ik veel geoefend in Azië. Het leuke is dat iedereen het leuk vindt om even te buurten. En elke keer leer ik weer wat Frans bij.
Gisteravond, na een paasweekend waarin het wel druk was, heb ik genoten in de camping bar van een burger en een biertje en werd het onverwachts een erg gezellige avond, met alleen wat collega’s hangend aan de bar van de camping. Leuk om iedereen weer wat beter te leren kennen! En ik heb wat Gôôlse invloeden in mijn beste Frans gegooid: “D’accord, un plus avec le veste” (dit voor de connaisseurs).

Al met al heel veel indrukken in korte tijd en dus al een heel verhaal. Ik ben eigenlijk al wel gewend en ben blij met de lieve collega’s, mijn eigen verwarmde houten chaletje, de mooie omgeving en het lekkere weer tot nu toe.

Wordt vervolgd….