Istanbul en Iran

Yes, ik mag weer. Na anderhalve week thuis te zijn geweest na mijn werk in Frankrijk ga ik dan eindelijk weer op reis. Ik ga eerst Janneke, Mahmut en Sara opzoeken in Istanbul, terwijl ze bij zijn ouders verblijven. Daarna zal ik doorvliegen naar Iran voor de rest van mijn vakantie.

De dagen in Turkije waren vol met familiebezoek in Istanbul en omstreken waardoor we echt bij de mensen daar thuis kwamen. Heel leuk om te zien en overal wordt je met open armen ontvangen, en flink verwend met lekkernijen. De familie is zo lief en ondanks de taalbarrière merk je aan alles dat je heel welkom bent. Als we wat uren naar het oosten rijden vanaf Istanbul om daar een tante en neef te bezoeken en te gaan lunchen in de bergen, heb ik eerder het gevoel dat we door Zwitserland rijden, dan door Turkije, met de bergen en mooie blauwe meren. Turkije zou ik graag nog eens beter willen gaan ontdekken op een langere reis door het binnenland bedenk ik me. We hebben uiteraard ook een dag de toerist uitgehangen in het oude centrum van Istanbul, omdat ik zelf daar nog nooit geweest was. Daarnaast zijn we veel in het Aziatische gedeelte verbleven. Janneke en Mahmut brachten me weg naar het vliegveld in Istanbul en met toch wel wat zenuwen ging ik door de douane, met ook weer een douane beambte die me vragend aankeek of het wel klopte dat ik naar Teheran ging, en niet Amsterdam. Maar, eenmaal op weg en wachtend bij de gate waren mijn zenuwen gelukkig weg. Ik was namelijk meteen leuk aan de praat geraakt met Iraanse mensen om me heen (ze spraken vloeiend Engels en Duits) die in het buitenland wonen. Zoals het ook de rest van de reis zou gaan, kreeg ik meteen telefoonnummers aangeboden omdat ik moest bellen als ik bij hun stad in de buurt zou zijn zodat ze me konden rondleiden, of om te bellen als ik ooit problemen zou hebben.

Voor we het vliegtuig uitstappen in de hoofdstad Tehran bedekken de vrouwen, die dat nog niet hadden, hun haren losjes met een sjaal, omdat dat verplicht is in Iran. Nu eerst op pad om een ‘Visum on arrival’ te verkrijgen. Bij het visumloket krijg ik een briefje waarop alleen €75 staat, bij het loket ernaast van de bank betaal ik dat, en dan weer terug in de rij om mijn paspoort met betaalbewijs af te geven. Na een uurtje wachten hoor ik mijn naam roepen en heb ik een mooi visum voor 30 dagen in Iran te pakken! Nu alleen nog in de lange rij voor de douane. Het valt me op dat naast me, in de voor de Iraniërs, alle vrouwen zo modern en met stijl gekleed zijn, ondanks de opgelegde bedekkende kledingvoorschriften in de Islamitische staat. Na een uur of 2 kan ik dan mijn bagage gaan zoeken en deze ligt gelukkig op me te wachten. In een andere arrival hal aan de andere kant van het vliegveld, maar gelukkig is alles goed gegaan. Inmiddels wordt het al weer dag en licht als ik over 40 km de miljoenenstad Teheran binnen rijdt met mijn taxi pick-up. Ik ruik vanaf het vliegveld al een soort brandlucht in de auto en deze wordt alleen maar erger dichterbij de stad. Volgens mij is het de smog die hier hangt. ‘s Ochtends is deze lucht gelukkig wat verdwenen.

Mijn eerste hostel in Iran had ik niet beter kunnen treffen. Pensioneerde echtpaar dat dit hostel ‘Iran cozy hostel’ heeft opgebouwd en runt is zo lief en behulpzaam! In de huiskamer ontbijten we met alle reizigers gezellig samen en wisselen we verhalen uit. Ik vraag vooral veel aan de mensen die al weer bijna naar huis gaan. Het is een soort groot huis, met nette kamers, goede douche en vooral hele fijne sfeer. Ik kan hier meteen een Iraanse simkaart kopen en mijn eerste euro’s omwisselen naar de Iraanse munteenheid Rial. Wegens de economische sancties die Iran heeft opgelegd gekregen, is het voor niet-Iraniërs onmogelijk om geld op te nemen in het land. En dus moet je al je geld voor de reis van thuis uit al meenemen en ter plaatse het nodige laten wisselen. Wat ik wil zien vandaag in Teheran vraagt de eigenaresse? Met drie getekende papiertjes met plattegronden op zak van de eigenaresse met metrolijnen/straten/gedeelde taxi standplaatsen etc stap ik de deur van het hostel uit.
De eerste uren in de stad heb ik mijn ogen uitgekeken. Daar ging ik, de stad in, metro zoeken, vragen, kaartje kopen, gedeelde taxi zoeken, etc. Ondanks de hectiek in deze stad, voelt het meteen veilig en ontspannen aan. De taal, Farsi, is onleesbaar voor mij, de kleding van de mensen (vooral vrouwen) is heel anders dan je gewend bent, en het is gewoon een drukke stad met miljoenen inwoners. Dat is weer even wennen als dorpse. Teheran ligt op een heuvel en tussen de bergen en als je naar het noorden wilt, weet je dat je omhoog moet lopen en richting de hoogste bergtoppen moet lopen.
In de metro zijn de achterste en voorste wagons alleen voor vrouwen, en de vrouwen vinden me maar wat interessant als enige met blond haar en lichte ogen. En we lachen maar wat vriendelijk naar elkaar. Gelukkig staat hier alles ook in het Engels aangegeven, dus de metro is handig en het is bijzonder om zo in een vrouwencoupe te staan. Ik verken de eerste bazaar, nog vele zullen volgen, en merk dat je er zonder vertaalgidsje eigenlijk ook wel uit komt als je iets wilt kopen, Ik pak de ‘Savari taxi’ (gedeelde taxi) naar Darband in Noord Tehran. Dit is een soort picknickstraat met vele terrassen en restaurantjes, welke tegen een berg omhoog loopt. Dit is een meer vrijgevochten gedeelte van Iran, waar stelletjes graag samenkomen en verliefd hand in hand lopen en tegen elkaar aan thee zitten te drinken. Dingen die hier verboden zijn voor ongetrouwde mensen. Ik reis daarna naar de kabelbaan Tochal die in de winter leidt naar de skigebieden net buiten Tehran. De kabelbaan is deze middag helaas dicht, maar aan de voet van deze kabelbaan heb ik al een mooi uitzicht over de gehele gigantische stad in de vallei. s ‘Avonds heb ik afgesproken met de Belgische Marlies, Bert en Faiza om samen naar een park te gaan met de geweldig verlichtte grote ‘Tabiat Bridge’. Ze wachten me al op bij de metro daar. Nu al handig zo'n Iraanse simkaart om contact te kunnen houden. Op aanraden van journalist Thomas Erdbrink eten we heerlijk in dit park bij een Iraans restaurant.

Op dag 2 reis ik met deze zelfde mensen naar het stadje Qazvin. Het is ongelofelijk druk in de metro maar de mannen laten ons met onze grote rugzakken voorgaan gelukkig, zodat we ons alle vier naar binnen kunnen wringen. Dit keer in de wagon waar ook mannen mogen komen, aangezien Bert alleen in deze wagon mag komen. We staan hier als sardientjes in een blik tegen bijna alleen maar mannen aan geperst. En maar hopen dat we er allemaal op tijd uit komen bij de juiste halte.
Het vinden van de juiste bus is makkelijk en in de bus koop je een ticket. 80.000 Rial, oftewel 2 euro voor een rit van ongeveer 3 uur. In de bus zitten Bert en ik naast een Iraanse studente en haar moeder. En nadat ze vraagt of ze ons mag lastig vallen in wat dingen te vragen buurten we de hele rit. Ze spreekt vloeiend Engels en ze vraagt wat we van Iran vinden, wat we al gezien hebben en gaan doen etc. Ze vind het verschrikkelijk dat er zo negatief over Iran gedacht wordt buiten Iran. Dat alle vrouwen hier verdrietig zouden zijn, en dat Iraanse mensen gevaarlijk zijn. Zij bevestigd nogmaals dat ze heel gelukkig is. Ze is lyrisch over de hoofdstad Tehran. En ze gaat 7 jaar studeren om arts te worden binnenkort in Rasht. Shiraz moeten we zeker bezoeken geeft ze aan, de mensen zijn daar het allerhartelijkst. Ze heeft tips voor Qazvin met restaurants en eten en verder is ze heel nieuwsgierig naar Nederland en België en zo vliegen die drie uur om
Bert heeft in Syrië en Tunesië gestudeerd en spreekt Arabisch. Interessant om te horen allemaal.

Ipv gebruik te maken van het hotel dat een gids voor de Alamut tour voor me geregeld had, ga ik mee met de drie naar hun hotel om te kijken of daar nog plaats is, omdat ik niet alleen buiten het centrum wil verblijven en gelukkig is er nog en plekje vrij in de ‘Traditional Bahrouz hotel’. Een heel mooi karakteristiek gebouw met gewelven en een binnenplaats met daar sfeervolle kamers omheen. Het matras is alleen heel hard. Er hangt een gaslucht van de kachel die ik snel uit zet. ‘s Avonds bleek deze er nog te hangen en moest bij de buren een kachel dichtgezet worden om het gas af te sluiten.
We hebben met zijn vieren heerlijk door Qazvin gewandeld. Ik verwachtte hier niets van omdat het alleen een uitvalsbasis zou zijn voor het ontdekken van Alamut Valley, maar wat een geweldige stad. In tegenstelling tot Tehran is hier laagbouw, en dat geeft het meer een dorpse uitstraling. We lunchen in een typisch Iraanse fastfoodtentje; ook dat hoort erbij hier, want het stikt er van. Het broodje falafel blijkt een topper, welke ik nog vaak heb besteld inde weken erna.
Naast de bazaar en oude caravanserai, bezoeken we hier de Shrine. We krijgen vriendelijk , maar verplicht, de chador/nihab om en met onze rugzakken daaronder zien we er hilarisch uit met onze bochels. Binnen is het indrukwekkend mooi en groot met veel glamour, spiegels, kristal en mozaïek. De vrouwen en mannen die vol overgave binnen hun gebed opzeggen. En buiten op het plein loopt iedereen relaxt door elkaar heen of zitten ze wat. We zijn zelf een bezienswaardigheid hier.

In deze stad zie ik voor het eerst de bakkers aan het werk. In iedere stad blijkt dit weer wat anders te gaan, maar hier werpen/plakken ze het broodbeslag tegen de ronde ovenwand aan, en een paar seconde later is het klaar om er weer van af te pakken. We sluiten de dag af in het restaurant wat ons aangeraden was door de studente, met traditionele Iraanse gerechten.
De volgende dag vertrek ik voor een twee daagse tour naar Alamut Valley. Twee dagen wandelen daar en slapen in een homestay. Via een andere backpacker had ik het telefoonnummer van de Iraanse gids Hossein gekregen om dit te kunnen organiseren. In de 2,5 uur durende rit naar Garmarud verwonder ik me over het geweldige bergachtige landschap waar we rustig doorheen slingeren. Ik heb nog nooit zo'n landschap gezien met de droge zanderige/rotsachtige bergen. Moeilijk om te omschrijven hoe dit er uit ziet. En ik had niet verwacht dat ik hier al zulke hoge bergen ging aantreffen. Ondertussen klinkt de Iraanse muziek in de auto en buurt ik wat met Hossein over onze levens en Iran. In Garmarud voeg ik me bij de Franse Catherine en Dénis bij de homestay van Ali, en gaan we samen op weg voor een hike door Alamut valley.
Het is zo mooi! Het is flink omhoog wandelen door de valleien en over de heuvels, en na elke heuvel is het landschap en uitzicht weer genieten! We komen na een paar uurtjes wandelen wat mensen tegen die zitten te lunchen tijdens het walnootplukken en meteen bieden ze weer van alles aan en we gaan gezellig bij ze zitten. Ali kent ze uit het dorp. Zo zitten we een half uurtje mee te genieten van hun thee, brood, kaas en walnoten.
Na een vermoeiende maar hele mooie hike schotelt Ali thuis rijst voor met kip, een groen mengsel van kruiden en tomaat. Best lekker! Gauw daarna kunnen de matrassen op de vloer gelegd worden. Gelukkig heb ik er twee dus is het nog best zacht om te slapen. Ik ontbijt met Ali en daarna 'praten' we nog wat met onze woordenboekjes. Maar daar staan uiteraard net de woorden die je zoekt niet in, of in ieder geval niet op een vindbare plaats. Maar het was wel grappig en zo leer je toch wat Farsi.
Vandaag wordt ik opgehaald door de 32-jarige Mohsen, die redelijk Engels spreekt en met hem rijd ik vandaag naar Alamut castle en naar de canyon. Na de mooie hike van gisteren vielen deze tegen maar het landschap onderweg is weer geweldig. Het mooiste van vandaag was dat het met Mohsen zo gezellig was. De hele dag hebben we Engels en Farsi geoefend. En dat was soms hilarisch, Farsi is namelijk nogal lastig na te spreken en dan zeg je schijnbaar wel eens rare dingen. Terug in Qazvin rijden we nog even langs zijn huis omdat zijn moeder me uitnodigt, dus daar zit ik op de bank bij zijn moeder, zussen en neefje en nichtje. En hup , de thee en koekjes komen weer tevoorschijn. Van buiten zien de flats er sober uit, maar van binnen is het een mooi appartement. Grote tapijten op de grond, en hier wel banken. Een luxe appartement, maar wel met hangtoilet zie ik. We hebben afgesproken om ‘s avonds te gaan biljarten, dus nadat ik weer heb ingecheckt bij het Bahrouzi hotel en gauw wat fruit en noten heb gekocht op de markt, wordt ik al weer opgepikt. Schijnbaar rijden we even langs zijn leraar Engels; Mahdi. En op zijn kantoor komen de thee en koekjes weer tevoorschijn . Als je binnen twee minuten nog niet gepakt hebt, wordt je nog een keer gewezen dat je echt wel wat moet/mag pakken. De biljarttent blijkt dicht te zijn, en we besluiten dan naar de theetent van de broer van Mahdi te rijden om daar sisha te roken. We komen aan ergens via een gravel pad bij een tent waar ik in Colombia of Peru nooit binnen was gegaan. Maar hier in Iran, en zeker met deze mannen, vertrouw ik het gewoon en het was zo leuk. 7 mannen zitten aan de thee en sisha en ik word als een koningin binnen gehaald. Schoenen uit, op de 'bank'. Ze halen alles uit de kast om te laten zien dat ze gastvrij zijn: noten, rozijnen, fruit, koekjes, thee... gelukkig had ik niet zwaar gegeten. En we roken samen waterpijp. Hier komt normaal nooit een buitenlander. Ze grappen dat ik de eerste internationale gast ben en dat dit het begin is van een internationaal bedrijf. Één voor een willen ze op de foto met me, en de cd van Celine Dion wordt opgezet. Geen idee waarom, waarschijnlijk dachten ze dat ik blij werd andere muziek dan Iraans.
Na een uurtje wordt ik door Mohsen en Mahdi tot in mijn hotel thuis gebracht. Wat een top avond! Top dag! Alles is zo gaaf tot nu toe.

Ik ben ontroerd door zoveel gastvrijheid en goedheid en vooral omdat ik weet dat ze onterecht zo'n slechte reputatie hebben. Ik was zenuwachtig toen ik naar Iran ging, omdat de continu stroom van negatieve berichten nu eenmaal in je systeem zit. Maar ik ben, nu al na 4 dagen, zo blij dat ik niet heb toegegeven aan deze zenuwen en de angst van de meeste mensen buiten Iran en ben uitgegaan van alle goede berichten van reizigers die er zelf geweest waren. Dat ik zelf ben gaan ervaren hoe het in Iran is. Hoe Iran wordt weggezet door het Westen, en wat er hogerop speelt in de politiek, heeft niets te maken met de mensen die je hier ontmoet. Het eerste wat mensen je hier toeroepen is steeds ‘Welcome to Iran’....