Mijn leventje tijdens het rustige voorseizoen

Wat leuk dat jullie met zovelen mijn eerste blog hebben gelezen! Misschien is dit wel het begin van mijn ooit-genoeg-geld-opbrengende-reizigers-blog ;)

Inmiddels zijn er weer een paar weken verstreken. Het leven is hier eenvoudig en echt hele verrassende dingen gebeuren er niet. Maar ook dat hoort er bij in het voorseizoen. En hoewel ik soms echt verlang naar meer sociale contacten en gezelligheid, geniet ik wel van veel andere dingen.

Zo geniet ik van het niet hebben van reistijd naar mijn werk. Dat scheelt me veel tijd elke week. Tijd die ik onder andere vul met veel lezen, iets waar ik in Nederland geen tijd voor maakte. Naast de woordenboeken, Franse simpele boekjes en Nederlandse tijdschriften, heb ik ook twee heel inspirerende boeken gelezen: “de Alchemist”, een aanrader voor iedereen die graag reist of wil reizen, en die benadrukt hoe belangrijk het is om je eigen hart en dromen te volgen. En het boek ‘Liefde kent 40 regels”, die je laat zien en beseffen dat iedereen de wereld een stukje mooier kan maken door zelf een mooi persoon te zijn. Nou, aan de slag dan maar…

Verder wandel ik veel, en bij elke wandeling zie ik wel een paar reeën. Is toch best bijzonder.
En… ik kan in Gien gelukkig sporten in de sportschool zonder abonnement en verplichtingen. Ik heb een strippenkaart gekocht en kan nu met een lesprogramma en apparaten aan de slag als ik zin heb om te sporten, op de regenachtige dagen. Gewoon zorgen dat ik goed zicht heb op de instructrice en dan maar na doen. En ondertussen leer ik ook nog wat Franse sporttermen. Het is heerlijk om weer te sporten nadat ik de hele winter geblesseerd ben geweest. Weer spierpijn hebben en conditie opbouwen, eindelijk.

Als het lekker weer is, en dat is het de meeste dagen nog wel geweest, spring ik op de fiets. Tijdens de fietstocht vandaag kwam er een hele aardige man voorbij gefietst, die er vervolgens wel helaas een aparte manier op nahield om te zorgen dat je hem niet weer inhaalde, namelijk door om de zoveel meter zijn neus links en rechts leeg te storten…merci!.. ik ben even netjes op afstand gebleven.

Inmiddels heb ik ook Montargis bezocht, dat het Venetië van Frankrijk wordt genoemd; met vele kanalen en bruggetjes in het centrum. Dit is de dichtstbijzijnde stad, op drie kwartier rijden. Een beetje rondstruinen, thee drinken bij de coffee company, shoppen, en gewoon lekker de toerist uithangen met mijn plattegrond.

Verder heb ik op een andere vrije dag de stad Bourges bezocht. Op een kleine 1,5 rijden naar het zuiden, is het hier alweer een stuk heuvelachtiger. Hier vond ik echt een heel knus centrum met smalle straatjes met kasseien, kleine doorsteekstraatjes, leuke kunst boetiekjes, de huisjes in ouderwetse stijl, met houten balken erin verwerkt in de muren. Het paleis van Jacques Coeur en de grootste kathedraal die ik ooit heb gezien. Ik heb niet zo veel met kerken, maar toch blijft dat indrukwekkend om te zien, zo’n kolossaal gebouw.

Om de hoek van de camping zit een geitenboerderij waar ze verse geitenkaas verkopen. We hebben daar folders van liggen op de receptie, dus ik was ook wel benieuwd. Toen ik aangaf dat ik op de camping werk, kreeg ik meteen een rondleiding aangeboden, waarvan ik toch wel zeker een kwart heb verstaan. Dat lag er natuurlijk aan dat hij zo binnensmonds sprak, dat lag niet aan mijn Frans ;) Maar toch schattig om te zien die geitjes en dan kun je uiteraard niet vertrekken zonder een stukje kaas te kopen.

Jullie vragen je waarschijnlijk af of ik naast al deze dingen ook nog ergens werk. Jawel hoor, zo’n 40 uur per week. Op het werk is het erg rustig, veel te rustig naar mijn zin. De weekenden gaan nog wel, maar op de doordeweekse dagen is er amper werk en ben ik blij dat ik in ieder geval wel kan lachen met mijn collega’s achter de balie. Ik kijk uit naar het drukkere seizoen, laat ze maar komen die kampeerders!

De zigeuners zijn inmiddels gelukkig vertrokken naar andere oorden. Niet dat ik iets tegen enkele zigeuners heb, maar zo’n 20.000 extra mensen in de omgeving van Gien is wel erg veel, en veroorzaakt vervelende drukte in de supermarkten.

Ten slotte ben ik 10 dagen geleden begonnen met de ‘14-dagen-geen-suiker-challenge’. Ik merkte dat ik van de ene zoetigheid naar de andere ging, met die heerlijke dingen bij de boulangerie, de Nederlandse stroopwafels en paaseitjes uit een lief afscheidspakket, chocoladepaste en hagelslag op het brood. En dan heb je nog al het andere chocola, ijsjes en koekjes wat ik allemaal zo graag lust. En dat was in Nederland niet heel anders. Ik las (en niet voor het eerst) over deze challenge en besloot dat dit een goed tijdstip is om even te resetten wat betreft alle toegevoegde , geraffineerde suikers en rotzooi. Ik merkte dat ik te vaak zin had in zoetigheid, en ik was er ineens klaar mee. Natuurlijke suikers sta ik mezelf wel toe, je moet namelijk wel een beetje normaal en gevarieerd kunnen blijven eten en deze uitdaging niet onmogelijk maken voor mezelf. Dus volkorenpasta, -aardappelen en -brood blijf ik wel eten, maar probeer ik wat te minderen. De hagelslag, vlokken, muisjes, chocopasta, Nesquick en jam verdwenen in een kastje, uit het zicht. Koekjes en chocolade om op te ruimen waren er niet meer ;)

Op de tweede dag vrij zijn en door een binnenstad struinen met tal van patisserieën en bakkers noemen ze slechte timing, maar zelfs het chocolaatje bij de thee heb ik weerstaan. Op deze avond kwam Hatem, de bewaker, aanzetten met zelfgemaakte Tunesische amandel/honing cake. Ik weigerde en toen ze bleven aandringen en uitlegde dat het onbeleefd is in Frankrijk om te proeven, heb ik uitgelegd waarom ik weigerde. Nu bleek het zoete alleen van de honing en amandelen te komen (lees: natuurlijkerkanhetniet.waarbenjij.nu) Ik ben niet zwak, ik ben gewoon beleefd ;)

Op de derde dag merkte ik dat ik een craving had naar zoetigheid. Dat bewijst alleen maar weer hoe verslaafd ik ben aan suiker. Ik voelde me ook wazig, rusteloos, vermoeid en had enorme dorst. Zou dit gevoel het stoppen met toegevoegde suikers zijn? s’Avonds wat noten en fruit in een pannetje opgewarmd en dat was heerlijk! Niet echt de bedoeling misschien, maar niet tegen mijn eigen regels. Toen ik op de vierde dag eens opgezocht hoe anderen deze challenge ervaren, vond ik een hele lijst met afkickverschijnselen, waar ik er meerdere van herkende. Al met al bewijs genoeg dat mijn lijf zo gewend is geraakt aan suikers, en ik aan hoe ik me met al die suikers voel, dat je niet meer weet wat goed en normaal is. Ik dacht dat dit mentaal moeilijk zou worden, maar had er helemaal niet bij stil gestaan dat ik er lichamelijk last van zou krijgen. Zeker omdat ik gewoon brood en pasta eet.

Op dag 7 had ik al dagen last van een kapotte tong en wangen, alsof ik er flink op gebeten heb, en dat lijkt nu iets minder te worden. De dagen erna voel ik vooral dat ik sneller moe ben dan anders. Ik merk wel dat het fruit zoveel lekkerder en zoeter smaakt dan voorheen, ik verwacht en hoop dat mijn smaak zo veranderd dat ik al mijn eten nog lekkerder ga vinden.

Alle zakjes, sauzen en soepen uit de supermarkt zijn ook taboe, die zitten ook vol met suikers. Als je de ingrediënten op de verpakkingen gaat lezen, wordt de keuze steeds kleiner en moet je gewoon zelf aan de slag om wat lekkers te koken. Maar dat is eigenlijk geen nieuws natuurlijk. Op internet stikt het gelukkig van de inspiratie voor goed eten. Verder gewoon veel (warm) water drinken en lekker op tijd naar bed. Het helpt natuurlijk wel dat ik hier geen sociale verplichtingen en verjaardagen heb, waar al het lekkers op tafel staat.

Nog een paar dagen volhouden en dan ga ik de balans eens opmaken. Misschien plak ik er nog wel een week achter aan als ik merk dat dat nog nodig is. En daarna mag ik best weer eens wat lekkers, op zijn tijd. We zullen zien hoe dat me zal vergaan…

Groetjes aan iedereen vanuit het lenteachtige Loiredal!

Maaike